-O fútbol non está en crise-

Hoxe vou falar do que tod@s vos sabedes: fútbol.

Algo tan intrascendente para calqueira persoa de a pé, convertiuse onte nunha ¿furia?. O fútbol desatou a paixón ata das aboas que na súa vida viron un partido. ¿O por qué?: España. Nada tiña que ver co deporte (neste caso fútbol), senon co nacionalismo.

Por unha parte facíame graza ver ás mulleres coma tolas berrando contra dos alemáns: "¡alemán cabrón, siempre dando patadas! ¡Árbitro, expulsa a eseeee!" En fin. Nótase que só ven un partido cada 60 anos... O fútbol é un deporte de contato, as veces fotuito, outras non tanto, pero de contato ó fin e ó cabo.

Pola miña parte, estiven a desanimar á seleción española todo o campeonato. Tildáronme de todo (criaturiñas), por iren contra un equipo que non é o meu. Non é o meu, porque nos meus adentros non existe a palabra nazón. É unha palabra que xenera odio, e así me o estiveron a demostrar cada un/unha que blasfemaba contra a miña ideoloxía... En fin, estamos nunha democracia, pero temos que pensar tod@s igual por collóns.

Por outra parte, a vitoria da seleción española lle veu ó goberno coma auga de maio... ¿Crise?, ¿qué crise?... E venme á mente o que me dixeron dos tempos franquistas, aquelo de que Franco convertira ó fútbol en deporte nacional para que a xente se esquecera das miserias (e dos miserentos) que estaban a pasar (e a sofrer). O fútbol amansa ás vestas.

Pois o dito: nin seleción galega, nin española, nin eumesa... e menos a española, que non representa ós españois, senon a Andalucía e Madrid. ESPAÑA: TOROS, SOL, FLAMENCO, OLÉ... e ós demáis que nos fodan (coma sempre).

Epitafio: torero bueno, torero muerto (adicado ós sanfermíns).